Fragment uit het boek

Grols stem leek van heel ver weg te komen: “Ik ga je laten kennismaken met een van mijn wonderbare helpers,” hoorde ze hem zeggen. “Je zult je iets moeten herinneren, maar je hoeft er niet bang voor te zijn, ik ben in de buurt.” Hij begon harder en op lage toon te zingen. Liflaf voelde zich duizelig worden en misselijk. Ze probeerde haar voeten stevig op de grond te houden, maar het leek alsof de grond golfde. Voor haar gesloten ogen dreef een dichte mist. Ze hoorde een lichte stem, niet de stem van Grol. Ze probeerde even haar ogen open te doen, maar sloot ze snel weer. Buiten haar was de dikke grijze mist ook. Ze hoorde meer verwarde stemmen. Opeens voelde ze Grols hand niet meer.
“Grol!” riep ze, maar haar stem kwam nauwelijks verder dan haar lippen. Ze wilde bewegen, weg rennen, het zonlicht weer in, maar haar lichaam luisterde niet meer naar haar. Ze werd weggezogen, verder de mist in. Had Grol haar in de steek gelaten? Speelde hij een flauwe heksenstreek met haar? Dat rijm van zonet… Volle maan… Wat was er ook weer met volle maan. Iets met Grol die haar weg wilde verzinnen, veranderen in een watergeest. Ze kreeg een gevoel alsof ze moest overgeven.
Opeens trok de mist weg en stond ze op een heel andere plek. Het bos en Grol waren verdwenen. Ze voelde zich licht, alsof haar lijf van lucht was. Vlak bij haar stond een wazige figuur. Ze knipperde met haar ogen, maar kreeg geen helder beeld.
“Liflaf?” hoorde ze iemand zeggen. “Liflaf? Ben jij het echt? Liflaf?” De stem bracht een hele verre herinnering naar boven. Iemand… Haar hart begon wild te bonzen. Ze was verliefd… op een jongen… Nee… een jongeman. Haar hoofd duizelde. Hoe kon het dat ze dit was vergeten? Wanneer was het gebeurd?
“Liflaf?” De stem klonk ongelooflijk lief en ook bekend. Ze strekte haar handen uit, in een poging de herinnering vast te pakken. Toen begon ze te huilen. Een heel oude huil. Een huil die niet gehuild heeft kunnen worden. Tussen de tranen door, borrelde er een naam omhoog. Golf?
“Golf,” stamelde ze snikkend. De figuur werd opeens scherper. Ze zei de naam nog een keer: “Golf.” De persoon vlakbij kreeg nu een gezicht, kleur, ogen, mond, handen, benen, haar: GOLF! Opeens wist ze het weer, dit was de blauwe waterman die ze ontmoet had toen ze voor het eerst in het bos was gekomen. Ze strekte haar armen naar hem uit terwijl ze tegelijk huilde en lachte. Golf omhelsde haar, maar ze voelde zijn lichaam niet. Geen warmte, geen lichaam. Wel iets anders, energie, zijn aanwezigheid. Een opgewonden gevoel danste als vlinders in haar buik.
“Daar ben je dan,” zei hij. Zijn blauwe ogen straalden. “Eindelijk. Ik heb lang op je gewacht. Welkom in mijn wereld.”
“Ben je me niet vergeten?” vroeg ze verbaasd.
“Nee. Ik kon het niet. Ik heb iets verloren, of gevonden zo je wilt. Je hebt mij een hart gegeven, die lange herfstmiddag bij oma, toen je me kuste. Toen kon ik niet meer terug naar mijn wereld. Grol probeerde me terug te verzinnen, maar het lukte niet meer. Ik zou langzaam zijn verdampt bij het opkomen van de zon. Verzinsels, of lucht en waterwezens, zoals ik, zijn licht als de wind en het water. Ze hebben geen hart dat hen terughoudt op de aarde. Ik weet niet hoe het gebeurd is. Het is heel ongewoon voor een wezen zoals ik om… gehecht te raken. Te verlangen naar de aanraking van een mens.”
Hij legde zijn hand even tegen haar wang. “Grol heeft me uiteindelijk geholpen om terug te keren naar mijn eigen wereld. Ik moest beloven je nooit meer te zien. Hij heeft me geleerd afscheid te nemen en los te laten. Dat was moeilijk, maar ik heb het gedaan. En jij…” Zijn blauwe ogen lachten. “Je hebt me tegen Grols zangspreuk in stiekem beloofd terug te komen. Dat heeft Grol niet geweten, maar ik wel. Hij heeft de hele herinnering aan ons samenzijn weggevaagd uit je gedachten, als een diep weggestopt geheim. En nu ben je hier!” Hij pakte haar hand en kuste haar vingertoppen.