Over Manjula
“Sinds de middelbare school was ik naar iets op zoek. Iets wat meer diepgang en kleur had dan wat ik in het dagelijkse leven tegen kwam. Ik raakt geïntrigeerd door de beweging van zoekers in het oranje, die het lef hadden om naar India te reizen om de opmerkelijke en gedurfde spirituele Leraar van onze tijd te bezoeken. Osho [Baghwan Shree Rajneesh]. Pas een paar jaar later zou ik zelf de reis durven ondernemen en de roep van mijn hart volgen. Ik reisde naar India mijn grote liefde Pari Schoorel achterna en ontdekte een wereld vol kleur en geheimen. Door een ingrijpende ziekte moest ik stoppen met werken en veel dingen opnieuw leren, als revalidatie reisden we samen een paar maal naar Australië en nog later weer naar India en Nepal.”
Gunyah en de dans van de Zeearend
De geheimzinnige oerkracht van het Australische land zette mijn fantasie aan het werk, de natuur en de kleurrijke wereld van de Aboriginals inspireerden me om GUNYAH en de dans van de Zeearend te schrijven, een jeugdverhaal voor 12 jaar en ouder.
Je kunt de beschrijving van Gunyah hier op de webpage Gunyah vinden, met een aantal recensies.
Prinses Liflaf in Heksenliefde
In de afgelopen jaren werkte ik aan Prinses Liflaf in Heksenliefde dl I en Heksenstreken dl II, het verhaal van Prinses Liflaf, die op zoek is naar zichzelf, naar wie ze is, los van de rol die haar wordt aangeleerd op het Paleis en die wegloopt en haar hart verliest aan Golf de mooie Waterman. De Heksen uit het Bos van Zorg leren haar te zien en te voelen wie ze is, diep van binnen en te kiezen voor haar eigen hart, maar daarvoor moet ze eerst alles verliezen in het Grote Duister. Zal ze daar de weg terug kunnen vinden naar het Licht?
Prinses Liflaf in Heksenliefde is te koop op mijn site van Brave New Books en bij Bolcom.
Manjula leeft al jaren samen met de acteur, klassiek zanger, schrijver en componist Pari Alexander Schoorel. Ze hebben samen aan verschillende projecten gewerkt, waaronder de organisatie van klassieke liedconcerten met liederen van Pari’s hand op prachtige Nederlandse en Engelstalige gedichten (o.a Judith Wright, Walter de la Mare, Nijhof, Marsman Paul van Ostaijen) In Baarn organiseerden ze een concert met gedeeltes uit Pari’s kameropera Romeo en Julia en een uitvoering van Pari’s pianokwartet door Indigo. In de jaren 2000/10 werkten ze aan Pari’s autobiografie: De Onzichtbare Acteur BOEK I en II. Daarin hebben ze vele bijzondere foto’s uit zijn theaterverleden en hun gezamenlijke reizen samengebracht. Waaronder foto’s uit de opnames van de film ‘Als twee druppels water’ van Fons Rademakers uit 1963, waar Pari/ Lex Schoorel een dubbele hoofdrol in speelde. Meer info op zijn Blog:
Ik hoop de komende jaren meer van mijn verhalen te publiceren, misschien zelfs over de reis die mijn schilderijen uitbeelden, van Het grote Niets naar Hier en weer Terug, Vlinderdans.
van Het grote Niets naar Hier
en weer Terug,
VLINDERDANS
ONDER EEN GRIJZE HEMEL
Langzaam liep ze de gang door. Het was stil om haar heen. Waarschijnlijk waren de meeste mensen al naar huis. Door de grote glazen ramen kon je de stad zien liggen, ver beneden haar. Onder een grijze hemel. Het motregende de hele dag al. Het bleke licht was in avondschemering opgelost, het zou gauw nacht worden. De auto’s hadden de lichten al aan en bewogen zich in een gestage stroom diep onder haar. Een lint van lichten glinsterde in de nattigheid. Een grappig gezicht als je vanaf zo hoog keek.
Aan het einde van de gang bleef ze staan. Hier moest het zijn. Ze keek naar het nummer op de deur, kon geen naambordje ontdekken. Niet dat ze een naam wist trouwens. Ze herinnerde zich het gebouw, het grijs van de wanden, de hoogte waarop de kamer lag, de verdieping tot waarop de lift niet verder kon stijgen. De laatste deur moèst het zijn. Er was trouwens niemand om het aan te vragen. Ze legde haar hand op de klink, bedacht zich en begon toen eerst haar schoenen uit te trekken. Ze zette ze netjes naast elkaar, haalde diep adem en ging op kousenvoeten naar binnen.
Ze herkende de kamer meteen. Er was niemand aanwezig. Ze liep naar binnen, de muren waren hier ook lichtgrijs, de vloer was van een mooi soort hout. Een beetje ongemakkelijk nam ze de ruimte in zich op. Ze liep verder de kamer in en gleed bijna uit over de plankenvloer. Een beetje overrompeld bleef ze een paar minuten staan en luisterde.
‘Hallo?’ zei ze zacht en later wat harder:
‘Hallo, is er iemand?’ Er kwam geen antwoord. Besluiteloos keek ze om zich heen. Met een zucht liep ze naar een rij stoelen en ging zitten. Er zou zo wel iemand komen. Ook al had ze geen echte afspraak gemaakt. Er kwam toch altijd iemand?
De stilte drukte op haar. Onrustig keek ze om zich heen. Rechts achter het grote bureau was een gang. Ze wist dat die ver doorliep naar achteren. Er brandde geen licht. Er moesten verscheidene kamers op uit komen, dat kon ze zich nog herinneren. Op het bureau lag een stapel dossiers. Er hing een saai waterverfschilderij aan de muur naast de gang, en ook nog een tegenover haar. Iets met koeien. Het leek op die dingen die ze op een kunstmarktje had gezien en die allemaal op elkaar leken. Mistige velden, grazende koeien zonder uitdrukking. Een grijze wereld. Het gevoel van onbehagen dat haar had bekropen werd sterker. Zonet, buiten de deur, had haar besluit om hierheen te komen, haar een gevoel van veiligheid gegeven. Dat was nu helemaal verdwenen. Opgelost in de grijze muren. Wat deed ze hier in vredesnaam? Ze rook een vreemde geur, die ze niet eerder had opgemerkt. Vreemd. Het moest toch ergens vandaan komen? Ze stond op en liep in de richting van het bureau. De geur werd steeds sterker, het maakte haar duizelig en ze moest zich even vast houden aan het tafelblad. Zo bleef ze een tijdje staan, zonder iets te zien, starend naar de stapel dossiers die er lagen. Langzaam drong de tekst van het bovenste dossier tot haar door. Daar stond haar naam. In grote letters op het omslag geschreven.
Manjula Goedhart 